klénar upplýsingar koma kannski

Þar sem ég var að melta próteinin, þá vafraði ég aðeins um veraldar vefinn og í óðagoti varð mér það á að líta í átt að þeim sem höfðu, að ég taldi, líkt og ég ekki snert lyklaborð lengi. Ég þarf víst að apa það upp eftir góðum dreng að setja hér á síðu sitthvað um sjálfan mig að kröfu þess sem gerði slíkt hið sama þann 19. október s.l., reyndar hélt ég hann hafa skipt um sveitfesti sitt við förina heim til Fróns. Ég hef ekki merkt það að hetju ættinginn Bjarni hafi uppi jafn mikla eftirtektarsemi eins og ykkar góðvinur. Nú stendur það upp á mig að segja sitthvað vitagagnlaust um sjálfan mig. Sennilega það sem enginn vill vita. Ég set þetta samt fram hér því Magnús er snúinn aftur. Og er byrjaður að æfa bragðlaukana, það er eins og hann hafi aldrei farið.

Það hefur einungis eftir því sem ég best man tvisvar komið fyrir að ég hafi getað haldið lagi með söngli mínu á þann hátt að viðstaddir hafi getað á einhvern stjarnfræðilega óútskýranlegan hátt getað greint hvað ég var að reyna að meina. Fyrra skiptið var á leiðinni frá Café Paris að Hoteli Inglaterra í Havana, seinna skiptið var í kjallara Valhallar. Í fyrra skiptið tóku öreigar strætisins undir, í seinna skiptið gamlir MA-ingar og góðkunningjar þeirra. Í fyrraskiptið þurftu innvígðir alþýðubandalagsmenn aðstoð við upprifjun ljóðsins, í seinna skiptið betrum bættu stutt buxnastrákar laglínuna. Í fyrraskiptið höfðu viðstaddir hampað byltingunni á Kúbu, í seinna skiptið höfðu viðstaddir hampað vegarlagningu yfir Stórasand. Í fyrra skiptið hneikslaðist ritari Alþýðubandalagsins auk annars miðstjórnarmanns úr sama flokki á uppátækinu, í seinna skiptið var minnst á ósköpin í Morgunblaðinu. Þetta er ástæðan fyrir að ekki sæki ég Karaóke staði daglega.

Ég las Kleifarvatn löngu eftir að bókin kom út og eftir að farið var að þýða hana á frægar tungur erlendra manna, þó í sjálfu sér hafi ég fengið hana að gjöf, bókina, miklu fyrr. Ein ráðgáta situr eftir í höfði mér eftir lestur bókarinnar, það er hvers kyns orð er uppstúfur/uppstúf.

Ég er hættur að bjóða ókunnugum góðan daginn í Yamanotelestinni eftir æði mörg augnaráð vegfarenda en þó aðalega hlátursglósur vina og kunningja.

Fyrsta daginn sem verkstjóri á Hólmavík nýtti ég, námsmaðurinn, mér þekkingu sem mér hafði áskotnast í Háskólanum á Akureyri, hvorki yfirmaður né aðrir samstarfsmenn kvörtuðu yfir þess konar vinnubrögðum.

Einhver erfiðasti en jafnframt ánægjulegasti dagpartur sem ég hef upplifað er þegar sprautusöltunarvélin frá Traust hf. hikstaði eftir að 7 kílóa saltköggull stóð í sílóinu - sem mataði Barkann, frá öðru íslensku fyrirtæki, sem dældi saltinu á fiskinn. Harry Hentze formaður á Sandi, var jafnmikill rökhyggjumaður þá og nú. Harry dróg einfaldlega þá ályktun að þar sem Barkinn og sílóið voru hvorttveggja ofan frá Íslandi rétt eins og Bjartkinn sem þarna stóð, þá skyldi Bjarki lempa salt uns hægt væri að komast að því á hverju strandaði. Þar sem ég stóð og lempaði nógvu salti þá hikstaði sprautusöltunarvélin sem fyrr segir. Ég var sveittur af þjóðlegustolti að fá að hlaupa í skarðið fyrir góðan íslenskan vélbúnað, en þegar sprautusöltunarvélin virkaði ekki sem skyldi, leist mér ekki á blikuna, enda sá ég ekki hvernig ég hefði getað sprautað þau 5 tonn sem eftir voru af ufsa, fisk fyrir fisk. Því var það mikill léttir þegar sprautu söltunarvélin hrökk í gang eftir um hálftíma þóf.

Þá er maður búinn að þessu.